De metrohalte bleek vlakbij het Dakotagebouw waar John Lennon woonde en voor de ingang is doodgeschoten. Er branden daar fakkels en ik heb nergens zoveel toeristen op het platform van de metro zien staan. Er was een mozaïek van wolken: dat lijkt mij een verwijzing naar de platenhoes van Imagine. In Central Park is een gedenksteen, waar altijd wel iemand Beatleliedjes speelt. Het was er nu vrij tam, eerder heb ik het meegemaakt dat alle mensen op de bankjes eromheen meezongen.
Het thema van de grenzen die niet bestaan kwam s’avonds terug bij de muziekband die ook uitgenodigd was om het 400 jarig bestaan van New York te vieren. Eigenlijk zei de samenstelling van de band mij al genoeg; ik zag zoveel nationaliteiten. De gasten die optraden kwamen uit o.a.Columbia, Venezuela, Mexico, maar waren dus New Yorkers.
New York is immigratie, zei de bandleider in het begin; wij bestaan door de verschillen van velen.
En verder speelden ze de sterren van de hemel en het publiek, ook zó divers, was razend enthousiast.
PS
De steeds veranderende kleuren op de top van de Empire State Building, zo heb ik het nooit eerder gezien, leken mee te dansen tijdens het slotnummer.
