Weer een helemaal vol park, Tompkins Square Park in de Lower East Side, in weer een gratis concert, één van de meer dan zeventig van SumerStage. Elke keer vind ik het zo leuk om te zien hoe New Yorkers gewoon hun eigen ding doen in de massa. En iedereen laat elkaar ook vrij. Ik denk dat New Yorkers nooit denken: wat zou een ander nou van mij vinden?, want wie is die ander? Binnen zoveel diversiteit is er geen één ander. Je kunt geen oordeel vellen over wie dan ook, want iedereen is anders, dus is iedereen gewoon maar zichzelf.
Er was een moment dat iedereen om mij heen ook aan het lezen was, tijdens de muziek.
Naast mij was dat Plato en tegenover mij De Hobbit van Tolkien.
En toen spreiden drie mensen hun kleedje en die begonnen bloedserieus en vol overgave te kleuren in een eenvoudig kleurboek met afbeeldingen uit Pokemon.
Ik vond de zangeres ondertussen zó goed, dat ik er dichterbij wilde zijn. Zij heet Dee Dee Bridgewater en ik zie op YouTube dat zij een internationale ster is. Hier is het in San Francisco, maar het was dezelfde pianist die haar nu ook begeleidt. De interactie tussen die twee is geweldig.
Het heet ‘scatten’; dat zingen zonder woorden, al improviserend. Ze is daar erg goed in. Ik voelde de betekenis van woorden verdwijnen en plaatsmaken voor een universele taal van muziek.
