Dit meisje is totaal niet blij, als ze geweten zou hebben dat ik haar op de foto heb gezet. Ik verbaas mij steeds over al die ingewikkelde gevlochten kapsels , soms met vlechten tot over de heupen heen, en bij haar vielen de houten kralen bij haar oor op en hoe in elk knotje een gouden versiersel zat, met elke een ander ‘bedeltje’. Zoals bij de zilveren bedelarmbanden in mijn kindertijd, die kon je dan sparen. Om de een of andere reden mocht ik dit begerenwaardigs object niet van mijn ouders. Misschien om de bedeltjes van molentjes en klompjes die er vaak bijzaten.
Anyway. De man aan de overkant met dat petje op, richtte zijn mobiel en ze zei verontwaardigd: He’s making a picture of me! Meer tegen de Indiase vrouw met sluier naast haar, die zacht bevestigend knikte.
Toen deed ze iets wat ik bést wel gewaagd vond. Ze ging op de lege plek naast hem zitten en keek met opzet vrijpostig mee op zijn mobiel. Hij had niks door, en ging wéér half staan met zijn mobiel. Dit betekende dus dat hij een foto van míj́ wilde maken!
Zij hield haar hand voor de camera. Hij was verbaasd, ging weer zitten en daarna aan de andere kant zitten, om vervolgens de coupé te verlaten. Dit alles gebeurde dus zonder woorden. Een elegante manier van communicatie, die dus voor de omstanders geen enkele onrust geeft.
Het valt mij op hoezeer men gevoelig is voor non-verbale gebaren. Al twee keer stond iemand alvast op voor mij omdat deze zag dat ik aasde op het plekje (hij deed zijn mobiel alvast in zijn broekzak) en de andere keer omdat tot twee keer toe iemand mij nét voor was met een zitplaats.
Grappig om zélf dus object van fotografie te zijn. Waarom? De man heeft vaag Chinese trekken, misschien leek ik op een familielid ofzo?
Fotograferen zonder dat het opvalt, doe ik moeiteloos. Ik richt mijn iPad met een houding dat ik iets uitgebreid aan het lezen ben. En dan, gauw, klik!
Deze vrouw nam ik zonet op de foto wegens haar gigantische bos haar. Wel op foto’s gezien, maar nog nooit in het echt.
