Nog eens zorgvuldig kijken op weg naar de metro, lijn Q , die naar Brighton Beach gaat. Het zou weer een dagje strand worden, dus dan neem ik hier de tijd. Steeds beter zie ik, dat deze omgeving veel tijdslagen heeft. Losse oude huizen tussen spiksplinternieuwe hoogbouw en dan de oudere appartementencomplexen van baksteen. Ik zie dat iemand een kerststalletje heeft staan, mij zéér bekend, een ander maakt een mooie rozentuin.
Het was vermoedelijk het centrum van een stadsdeel, want ook de bibliotheek is hier gevestigd; nog steeds dienstdoende.
In de winkelstraat, al vlakbij de metro, zie ik altijd deze vrouw zitten, ze verkoopt allerlei kruiden en plantenmengsels, ik zou aan elk wel even willen ruiken. En dan één van de vele uithangborden met kapsels, een blik in een kapsalon van binnen, al zie ik hier niet de ligstoelen, die velen wél hebben. Naar de kapper gaan is dus vaak een hele beauty-kuur. Tot slot het tunnelachtige perron; waar het licht is, daar gaat de weg naar zee.
Het eerste deel van mijn Russisch Buffetje, verorber ik op het strand, tussen mijn benen, daar is het windstil, de rest aan de East River bij Seaport. In de etalage van mijn lievelingsboekhandel, zie ik een boek over New York; The Gods of New York, als aanrader. Het blijkt dat er in vier jaar tijd een soort van titanenstrijd heeft afgespeeld in NY, tussen aan de ene kant de gulzige biljardairs en vastgoedondernemers zoals Donald Trump en de cultuurstrijders zoals Spike Lee. Zou de stad voorgoed verloren gaan en gerund worden door geld of zou New York een sociaal en mensenlijk gezicht krijgen, van oudsher een toevluchtsoord voor velen? Dit boek ga ik in de winter lezen in mijn boshuisje. Ik ervaar hier dat de laatste optie gewonnen heeft, maar hoe?
Tja, wat nog te zeggen van wéér zo’n fijne plek aan de rivier? … Heel Manhattan aan beide kanten en de rand van Brooklyn, daar is water en overal waar het maar mogelijk is, heb je er de uitzichten en de parken, banken, stoeltjes en tafeltjes, ligplekken.
De film Barbie. Ik zie het nu voor de derde keer en het eerste half uur met een glimlach op mijn gezicht. De beginscène is zo grappig: vroeger waren er alleen maar baby-dolls, zodat meisjes leerden om goede moeders te worden, en toen kwam Barbie; meisjes konden worden wat ze willen en ze slaan de baby-poppen stuk.
Ik zag de maan opkomen boven de Brooklyn Bridge.
En tot slot, alvorens ik de metro weer induik, de toren van World Trade Center, in lijn met Fultonstreet. Daar stonden vroeger dus de Twin Towers, nu wijst een uitgang in de metro naar 9/11 Memorial.
PS
In de train, deze reclame.
