Van de ochtend tot de volle maan

 Even een kiekje in de winkel, waar ik een ananas koop, past wel in Caribische sferen. Zo’n winkel, afgeladen vol, kleine paadjes tussen de groenten en dan torenhoog tot het plafond, levensmiddelen, schoonmaakmiddelen en cosmetica en tandpasta.

Ik lees op een kunstwerk bij de ingang van Prospect Park, naast de carrousel, dat New York de grootste Caribische gemeenschap in de wereld huisvest. De gekleurde bankjes in rood, groen en zwart zijn een symbool van Juneteenth, dat ik twee jaar geleden meevierde op deze plek in het park; de afschaffing van de slavernij. Doel is dat in alle parken in NY deze banken aanwezig zullen zijn.

Ik was eerder van het strand weg gegaan omdat er een koude wind was. Nu had ik de tijd om rustig aan een picknicktafel voor de ingang van BRIC, mijn ‘Russisch buffetje’ te eten. Mmmm….weer zó lekker. Rundvlees in pruimensaus, deegwaar met een vage knoflook-peterselie smaak en garnalen, champignons met spinazie-roomsaus en de ronde bol was een soort van oliebol, maar veel compacter, als cake.

Bij binnenkomst geen stoelen voor het grote podium, maar in het grasveld allemaal kleden, het resultaat van alweer tien jaar, hoorde ik later. Door vrijwilligers en publiek gemaakt, vol met gedachten. Dit was er te zien op het kleed waarop ik ging liggen.

In het begin een verbindende dans met de mensen.

Daarna volgde een soort van meditatie, het voorlezen van een gedicht, een ervaringsverhaal over groeiend bewustzijn hoezeer ze een deel van de aarde is en hoe een lievelingsboom van haar in vlammen was opgegaan. Ze vertelde over meer lievelingsbomen op plekken die haar dierbaar waren. Grappig, ik had net een eik in Central Park verkozen. Ze maakte de boom achter haar tot deel van de voorstelling. Deze boom die minstens alle 46 edities van het BRIC-festival had meegemaakt. Ze nodigde mensen uit deze boom te eren en te beschermen met eenvoudige gebaren. Een dikke kring van mensen stonden rondom de boom, ik zag sommigen deze omarmen, anderen deden iets van een dans, anderen raakte haar alleen aan. 

Op cassette recorders die overal tussen de kleden werden opgesteld, de stemmen van…? De wind, de bomen, de bloemen die spraken?

Daarna kon je mee doen aan wandelingen in het park. Of meewerken aan de kleden en je gedachten opschrijven; jouw antwoord op vragen die ze in het begin had gesteld. De sfeer was een mengeling van hippie-achtig, ernst en verzet; de wil en het verlangen naar een betere wereld. Ik lag op mijn kleed en een mopshond kwam erbij. She seems to like you, she is a peoples dog, zei de eigenaresse. Ik kon eigenlijk niks anders doen, dan deze maar te gaan knuffelen. Later zag ik dat ze inderdaad bij iedereen op schoot wilde.

Een avondwandeling terug naar huis, door Prospect Park. Druk met wandelaars, joggers en fietsers. Een soort van peloton heb ik vier keer voorbij zien racen; kennelijk kun je een rondje door het hele park maken. Het was volle maan, die scheen fraai in het meer.

Je kunt natuurlijk ook met je baby, alweer in de stad, in het donker in een speeltuintje gaan zitten. Er is zoveel mogelijk in New York.