Wandelen in New York, in de metro zitten, eigenlijk overal, het is een constante stroom van scènes, werelden, culturen die je netvlies betasten. Waarschijnlijk ook zo goed mogelijk, omdat er tegelijk overal
R U I M T E is: genoeg tussen jou en anderen, je hoeft deze nergens te veroveren, te bevechten, er is genoeg plaats voor iedereen om je eigen gang te gaan. Al zijn er overal mensen, er is geen stress in de openbare ruimte.
De afgelopen twee jaar was het een bouwplaats met schuttingen waar je omheen geleid werd en nu is het af, het nieuwe bezoekerscentrum van Brooklyn Bridge Park. Alsof het er altijd al is geweest, het heeft vanzelf een organische plek in het weefsel van de stad.
De know how ook van al die openbare evenementen, zoals deze band die speelt en precies zo geprogrammeerd is dat het optreden klaar is vlak voordat het echt donker wordt en je er dus geen kunstlicht bij hoeft neer te zetten.
Het spectaculaire zicht. De dichtheid van Lower Manhattan aan de overkant, met helemaal onderaan de oudste huisjes aan Seaport. Alles omringd door het water met in de verte de zee.
In de metro een jongen tegenover mij. Hoe wordt zo’n kapsel eigenlijk gemaakt?…Hoe slaap je ermee? Ik zie hem staan, daar kiest hij voor want er is plek genoeg, en af en toe in zichzelf glimlachen.
