Het blijft kicken. Eerst door Little Carribean in de parallel straat van de grote winkelstraat, mijn straat, dus. Een vrouw duwt haar kar met schaafijs, hoge appartementen en een moestuin gemaakt van de strook groen ervoor, dat zou dus overal kunnen. Dan in de winkelstraat zoveel kledingwinkels ook met feestelijke kledij, en muziek uit auto’s en een box. Er lopen ook aardig wat moslims rond, waaronder burka’s
En dan stap je aan de andere kant uit in Little Odesa. Ineens weer kleine bleke mensen, het is er ingetogen op straat, rustig, netjes, mensen laten hun hond uit, dat zie je niet in Little Carribean.( Vorig jaar in Little India waren er wel hondenuitlaters, maar dat waren dan witte mensen want die woonden in de zijstraten van de winkelstraat, waar ik zelf toen mijn kamer had.) De sfeer is relaxed zo vlakbij de zee. Alle ouderen wonen daar.
Ik ging weer naar het Russische Buffet, dan haal ik een paar bakjes eten, ook om te proeven. Nu had ik een puree van erwtjes, een ‘pastei-kroketje’ ; krokante buitenlaag gevuld met wortel en paddenstoel, rode prut waar courgette in verwerkt is, Baba Ganoush waar aubergine en Tahini in zit, een pannenkoekje gevuld met een soort van kwark met gebrande suiker. Alles heel erg lekker en dan ben je maar €6,42 kwijt.
Filmavond in Bryant Park. Een ook komische, wat melige Campy-achtige film.
Na de intro, stond een groepje homo’ s op en maakten een rondendansje. Het gaat over twee kunstijsschaatsers, aanvankelijk aartsrivalen, die na een gedeelde eerste plek in een gevecht losbarsten en dan beide nooit meer mee mogen doen. En dan ontdekt iemand na drie en een half jaar dat ze niet individueel mogen doen, maar wél als stel. Een film uit 2007, toch vooruitstrevend voor toen. En ook voor nu; dat deze gedraaid wordt in het hart van New York met het repressieve beleid van Trump.
Daarna maakte ik collages van de foto’s van de dag met dit uitzicht om mij heen.
In de metro zong iemand liedjes van Adèle. Ze keek de verkeerde kant op, want haar publiek stond aan de overzijde, op mijn perron.
