Uitstappen bij halte Wall Street, met de rijkste kerk van de wereld wegens het grondgebied waarop het staat en daarbij The Trump Building.
Ik dacht écht even dat ik mij had laten misleiden door AI. Er was een bericht dat na twee jaar het Battery Park heropent was. Battery is de uiterste punt, vanaf zee het beginpunt, in Manhattan en het eerste jaar viel het mij al op dat de bankjes richting de zee wel érg versleten waren (voor New Yorkse begrippen). Vorig jaar geen enkel zee uitzicht meer: overal schuttingen, want er werd een nieuw park gebouwd. En zo was het nú nog steeds! Ik was teleurgesteld. En toen bleek dat in de bocht naar de Hudson er wél al een nieuw stuk open is. Zó nieuw dat de bomen nog met plastic zakken omwikkeld zijn en de verf van de railing nog nat.En toen had ik tóch mijn zeezicht vanaf de stad. Heerlijk op die ‘tribune’, die naar nieuw hout ruikt, gezeten en gelezen.
Een vrouw op een step kwam voorbij. Ik keek naar de step; zo’n ouderwetse met grote brede banden en een zitje en elektrisch en dacht dat ik er ook zo één zou aanschaffen als ik in New York woonde. Lekker wendbaar en overal welkom ook in alle voetgangersgebieden. De vrouw interpreteerde mijn blik anders: Wat is het hier mooi geworden, hé?, zei ze , dus ik beaamde het en ze stepte door.
Mij maar weer overgegeven aan een favoriete bezigheid: kijken naar de zonsondergang.
En toen de wandeling rondom de punt; dit stuk had ik helemaal nooit eerder gezien! En dan ben je New Yorker en dan heb je zoveel plek om te chillen en allemaal gratis dus, ook de volleybalvelden en tennnisvelden; je mag één uur spelen en dan plaatsmaken voor de volgenden. Zo wordt ‘sociaal zijn’ in het DNA van New York verwerkt.
Op het ‘pleintje’ waar de volleybalspelers wachten op hun beurt, kijken ze dan tegen dit kunstwerk aan. Net zoals in bijna alle metrostations; overal is er kunst in de openbare ruimte. Je hoeft het op een bewust niveau niet waar te nemen, maar ik denk dat het wel haar werking doet.
Tot slot een optreden op Little Island. Er werden gedichten van Ben Lerner voorgedragen en daarna kwam er een chorale bewerking door Roomful of Teeth.
Ze hadden de New Yorkse ervaring: Over een boom in Prospect Park, daar gepland door nabestaanden met de hoop dat deze alle weersomstandigheden doorstaat. Over alle lichtjes die je overal ziet en dat dit een ambigue ervaring kan zijn. Ze kunnen vrolijk of verdrietig maken, je een gevoel geven dat je nooit alleen bent of juist dat je je eenzaam voelt. Over per ongeluk de verkeerde wollen jas meenemen en dan op een bankje een verfrommelde liefdesbrief lezen…
Ze begonnen hun voorstelling met gezangen waar een taal gebezigd werd die niet bestaat, want zang gaat aan woorden vooraf, was het motto.
Ze eindigden met een gedicht over The Alien 👽. Heel grappig ook; wat wij allemaal bedenken of en hoe deze al op aarde zijn en in welke gedaanten?
En dat ik dan weer denk: Alles, werkelijk alles is in the eye of the beholder. Nieuwe toevoeging op deze plek is: En New York heeft het allemaal, alles kan hier materialiseren. Ik denk dat een ieder in New York kan vinden wat zij zelf aan versie zoekt; er is een passend New York voor iedereen.
