Ik wandelde in de Bronx over de Grand Concourse. Een grote boulevard in de stijl van de Champsilisee in Parijs met opvallende Art Deco. Ik meende de bewuste wil te zien om van dit stuk land, gescheiden van Manhattan door water, een deel van New York te maken. Het is gebouwd op de top als het ware, van een lange heuvelrug.
Eerst kwam ik het postkantoor tegen. Een klein hoekje ervan werd nog gebruikt en verder was het leeg. Er hing een aparte sfeer.
Daarna het immens grote stadshuis, nou ja, een dependance dan van City Hall op Manhattan, schat ik in, dat natuurlijk nog véél groter en hoger is; nog steeds is de laatste duidelijk te zien tussen de wolkenkrabbers.
Veel fraaie appartementengebouwen, ook.
Doel was het museum, dat in moderne stijl goed paste en wegviel in de boulevard.
Ook hier een soort van zelfbewustzijn dat de Bronx een uniek gebied is, zo vol met creativiteit, waar veel culturen elkaar ontmoeten en beïnvloeden. Nu was er een tentoonstelling waar kunstenaars de techniek inzetten en daarbij ook de bewoners van de Bronx willen activeren om een bijdrage te leveren.
Er was een Bronxbot, waar je een ervaring, een gedachte over leven in de Bronx kon delen en dan zou uiteindelijk dat verwerkt worden in de pratende hoofden in het schilderij. Je kon een soort dans doen en daarbij kiezen tussen woorden die je dan met je voet indrukte en daar kwam dan een gedicht uit, dat je kon uitprinten. In mijn poging vaak dubbele woorden door onhandigheid en verder ging ik maar staan op woorden die mij aanspraken.
De kunstenaars, die dus allemaal in de Bronx wonen, wijzen op de rijke eetculturen en de natuur en dat laatste bleek, zo las ik in mijn boek (zie vorig blogje) geen toeval. Dit gebied was hét oérgebied waar in de ijstijd de gletsjers tegen elkaar hebben geschoven, er erupties hebben plaatsgevonden, vandaar dat er heuvelruggen en dalen zijn. Ik zag ineens een parallel met mijn eigen stad: aan de ene kant langs de rivier het Kops Plateau met Berg en Dal en Beek, en dan de platte stad aan de rivier. Zo was Manhattan het platte gedeelte, dat aan gigantische overcompensatie heeft gedaan door de bouw van wolkenkrabbers.
In het langgerekte park langs de Grand Concourse, die dus nog iets hoger lag, was me de gigantische hoeveelheid aan vogels al opgevallen. Ook was er een boom waar een vlindersoort op nestelde, een soort die ik voor het eerst dit jaar in Venetië zag. Vanuit het park had ik zicht op de mooie moestuin op de heenweg, naast een bandenspecialist dus, en bedacht me dat op deze locatie er waarschijnlijk veel natuurlijk water beschikbaar is?
Het blijkt dat waar nu het Yankee stadion gebouwd is, hier vroeger het laagste punt van het gebied was waar de waterbronnen welden. Ik snap nu ook waarom in de Bronx de botanische tuin van New York City haar plek heeft gevonden. Misschien ga ik die nog bezoeken. Maar voor nu is de ervaring van die mooie moestuin even genoeg.
Een kunstwerk bij de metroingang. Ná de Bronx kun je ofwel naar Manhattan, of naar Brooklyn.
