In de straat tussen de mijne en Church Avenue zijn al twee kerken. Ik word aangesproken terwijl ik voorbij loop. Interesse in eten? Ik zie blikjes tonijn en peulvruchten. Heb je soms crackers? vraag ik, want die wilde ik wel voor de lunch. Nee, maar neem iets anders mee! Ik zei dat ik naar de stad ging en dat dan de hele dag mee moest sjouwen. Ze drong aan en stopte al bijna twee blikjes tonijn in mijn tas. She is going to town!, zei de andere dame naast haar. O, oké dan, maar onthoud het, elke tweede zondag van de maand kun je terecht. Nu zie ik dat het ook op hun aankondigingsbord staat.
Ik zie een vrouw in haar zondagse kleding, een mooie witte hoed op, de kerk op de hoek inlopen.
In de winkelstraat geen Caribische muziek, maar kerkgezangen. Veel Caribische winkels zijn nu gesloten, die met eigenaren uit China en India zijn wel open.
Daar koop ik alsnog een pakje crackers. Ik snuffel wat rond en zie grote vissen in de diepvries liggen.
Nog geen honderd meter verder komen de woorden van een preek of een bezinning mij tegemoet. Halleluja! Degene die spreekt doet dat buiten met een microfoon. Hij heeft gewone burgerkleding aan. Waarschijnlijk om nóg meer mensen te bereiken, dan degenen die binnen zitten? Die combinatie van doem en opwekking en de aansporing om tot vreugdevolle inkeer te komen…Houdt van je naaste! Tja, daar ben ik vóór.
