Hoe verschillend mensen kunnen leven, op dit hele kleine stukje aarde. De afgelopen vier weken heb ik het aantal Joden dat ik zag, op één hand kunnen tellen. Ik ben gewend geraakt aan de slordigheid en kleurrijkheid op straat, de muziek die uit auto’s en boxen schalt, ik eet graag crackers met gembersmaak. Twee jaar geleden at ik voornamelijk bagels, want die waren er ook in de buurtsupermarkten en Deli’s te koop in de Russisch-Joodse buurt waar ik toen was. Bagels zijn een Joodse uitvinding. Waar ik nu ben zijn nergens bagels te koop. Maar natuurlijk wel een kwartier verder, met de bus.
Een totaal ander universum. De felste kleur die ik zie is roze, alle vrouwen in zwarte rokken en pruiken op, veel achter kinderwagens. Ik stapte uit de bus omdat ik veel mensen uit de grote supermarkt zag komen.
Er zijn nergens kleine winkeltjes of rommelige goedkope warenhuizen, tot de nok gevuld met allerhande waar, wél veel grote gebouwen met schoolbussen erom heen. Ik zag één kledingzaak waar duurdere auto’s voorstonden en ik een vrouw met kinderen zag instappen met aankopen in tassen. De straten zijn schoon.
Ik liep Bedford Avenue af, over de snelweg. Aan de andere kant kennelijk een reisstation of afhaalpunt, want er wachtten daar mensen met koffers. En vlak daarachter, op een hoek een community garden.
Deze markeert de overgang naar een totaal ander universum, maar het is nog steeds Bedford Avenue in Williamsburg, Brooklyn.
Graffiti, terrasjes, trendy winkeltjes. Het is een favoriet gebied van Eloise van Oranje, die hier samen met haar moeder graag op zoek gaat naar vintage kleding, voor de winkel die ze samen runnen. Misschien ook zo geliefd omdat er hier veel straten zijn met een Europese maatvoering.
