Nu ben ik alweer elf dagen thuis sinds Bali, maar alles van daar is nu nog zó dichtbij. Dat komt natuurlijk omdat er sindsdien weinig andere ervaring van ‘buitenwereld’ over heen is gekomen. Ik heb welgeteld één langere wandeling gemaakt en ben één keer naar de supermarkt geweest... Bali heeft de laatste stempels gedrukt van ‘buitenwereld’ en verder put ik dus uit mijn binnenwereld... Rainer Maria Rilke zegt daar in Brieven aan een jonge dichter, in zijn brief van 23 december 1903 wel iets moois over:
Eenzaam zijn, zoals je als kind eenzaam was toen de volwassenen in zaken verwikkeld rondliepen die belangrijk en groot leken, omdat de grote mensen er zo bedrijvig uitzagen en je van hun doen en laten niks begreep. En als je dan op een dag inziet dat hun bezigheden armzalig zijn, hun beroepen verstard en niet meer verbonden met het leven, waarom dan niet er met de ogen van een kind naar blijven kijken als naar iets vreemds, en wel vanuit de diepte van je eigen wereld, vanuit de weidsheid van je eigen eenzaamheid, die zelf werk is, status en beroep?
Dát is nu het werk van een ieder die nu zelf niks kan bijdragen aan de oplossing en het strijden tegen het Corona-virus, het op gang houden van de samenleving, de zorg van de patiënten: thuis blijven en daarbij putten uit je eigen innerlijke bronnen die niet gevoed worden door impulsen van buitenaf. Het virus heeft een gast nodig om verder te kunnen leven, het hopt van mens naar mens en absolute stilstand, zelf jouw lichaam op geen enkele wijze aanbieden, dat is wat zoden aan de dijk zet.
Ik sprak vriendin W. uit Nieuw-Zeeland. Die zit sinds vier dagen in haar eigen bubble, ofwel toen is de totale lockdown van het land in gegaan. Mensen kregen twee dagen de tijd om te reizen naar de bubble waarin en waarmee ze wilden verblijven, dat is dus familie of vrienden en daarna is het de bedoeling dat je thuis en zoveel mogelijk binnen blijft, voor vier weken. Naar buiten mag je alleen voor het hoognodige, dus dat is vooral de supermarkt en dan is het niet de bedoeling om praatjes met elkaar te maken. Ook zo weinig mogelijk autorijden, want stel dat je een ongeluk veroorzaakt, dan moeten ander hulpdiensten voor jou naar buiten...
In onze Nederlandse samenleving vind ik de intelligente lockdown beter passen bij de volksaard en de eindeloze poldermentaliteit die al zo lang het debat en gesprek bepaalt. Maar zoals Nieuw-Zeeland het doet, met de helderheid dat elk contact het virus de gelegenheid geeft zich uit te breiden, dat heeft ook wel wat. Gevolg is dat het toch niet helemaal aanvoelt als ‘goed’ om met een vriendin in het dorp even te praten, jij op jouw balkon en de andere zes meter verderop de grond. Of toch even met de auto een aantal boeken van jouw winkel naar huis vervoeren, al is het een kippeneindje... twee meter afstand is daar de norm. Kan ook makkelijker in huizen die ruimer van opzet zijn dan de rijtjeshuizen hier. Maar dat doet er eigenlijk niet toe, want je mag niet bij elkaar op bezoek gaan. En dan is Nieuw-Zeeland dus dun bevolkt, in tegenstelling met onze ‘17 miljoen mensen op dat hele kleine stukje aarde’... Zie ons hier met elkaar krioelen... Elk natuurgebied loopt meteen vol op een mooie dag, maar heel gelukkig was dit gisteren op de zonnige zaterdag niet zo. Dus ook hier begint, al polderend, het bewustzijn door te dringen dat thuis blijven het allerbeste is. Voor jezelf en elke ander...
Ondertussen laaf ik me maar aan de initiatieven van Nederlandse artiesten en ik hoop dat er nog velen zullen volgen. Het Rotterdams Philharmonisch orkest dat met From us, for you, een stukje Beethoven speelt, een ieder vanuit de eigen huiskamer, heeft de talkshow van Oprah al bereikt en navolging gekregen door het Colorado Symphony’s Ode to joy. En met hetzelfde concept, elk vanuit het eigen huis: Samen zijn met Willeke Alberti, Waylon en Wibi Soerjadi. En Radio 538 samen met o.a. Ali B Duke Dumont Love Song (Samen sterk versie). En dan zegt de bedenker ervan in de intro: ‘Los laten is het nieuwe vasthouden geworden’ Een wijsheid die ook buiten de Corana-tijd levenwekkend is.
