Een idylle, dat is het enige woord dat vandaag in mij opkwam. De rijstvelden in de vallei van Keliki Kawan. Er zijn landschappen die voor altijd onder je huid gaan zitten en vanaf vandaag stroomt Keliki Kawan definitief door mijn bloed, Vandaag was er een blauwe lucht met enkele witte wolkjes en een verfrissend briesje. Ik liep in slakkengang tot de uiterste punt.
Het is een vallei met een weggetje erdoorheen dat steeds smaller wordt en eindigt in de rijstvelden. De boeren lopen natuurlijk gewoon door, omhoog en omlaag, op alle hobbelige dammetjes en walletjes die de rijstvelden van elkaar onderscheiden waardoor er in de ene jonge plantjes staan en in een ander de rijst al verder volgroeid kan zijn. Ik vind het toch te onregelmatig om mij erop te wagen,voor mij is het onbekend en onvoorspelbaar terrein.
Toen draaide ik me dus om. Daar aan de horizon waren ineens de contouren van drie bergen! Nog niet gezien, de lucht was nog nooit zo helder. Het volkomen cliché van een Balinees landschap voor mijn ogen: in de verte bergtoppen en dan groen-groen-groen rijstvelden in terrassen, omzoomd met allerlei bomen in alle tinten groen.... Stilte en gemurmel van water om mij heen. In de groene boezem van de natuur, schoot er door mij heen, en dan al die witte kraanvogels... het is van een klaarte en een schoonheid...(zucht) Ik schrijf dit nu bij een volle maan en het getsjirpt van krekels.
