Koko vroeg zich enige dagen geleden of, toen hij deze booking goedkeurde, af, of ik mijn land nog zomaar in kon en ik moest maar goed op mijn e-mail letten, of ze mijn vlucht niet cancelden! Een vaag gevoel van vorig jaar bekruipt me, maar ik ga me er nu niet druk over maken.... niemand weet hoe het over twee weken is, maar ik had wel al met opzet een directe vlucht geboekt van Indonesië naar Amsterdam en omgekeerd, geen stop-overs dus, bijvoorbeeld in Hongkong....
Ik heb maar ‘Hallo’ gezegd en glimlach nu ze de trappen weer afdalen. Ik ga geen handjes schudden of me voorstellen. Ook wel voor mijn eigen rust.... Koko heeft achter in het terrein dus zijn business, de kamer waar ik zit behoort bij die van zijn ouders. Vandaag keek ik er voor het eerst naar. Het blijkt een vrijstaand huisje met een hemelbed-achtige klamboe, een buitenkeuken, een orchidee op de tafel van het eetkamersetje met hoge stoelen, gratis een tank met water. Eromheen gras en bloemen aan de rand en een schutting. Ik zit 100 keer liever hier! Er hangt geen sfeer achter. Het kost 500.000 rupiah per nacht vertelde de moeder van Koko terwijl ze me het ontbijtje aanreikte, meestal een selectie uit papaya, rode meloen, appel en banaan en limoen en deze keer twee eigengemaakte hapjes gewikkeld in palmblad, vastgemaakt met een bamboe speld. ‘Er zit ook een massage-bed in.’ zei ze. Ik weet niet wat ik me daar precies bij moet voorstellen.
Nu ga ik mij maar eens richting toeristen begeven, die ik tot nu toe dus nauwelijks ben tegengekomen, ik ga wandelen naar toeristische rijstterrassen . Het ziet er in de vele lagen boven elkaar indrukwekkend uit op filmpjes, maar weet nu al dat ik er geen 10.000 rupiah voor ga betalen om daar met andere toeristen tussen in te gaan wandelen. Alhoewel, zeg nooit ‘nooit’.
