Op Instagram werd ik erop geattendeerd door de man uit Delhi die mij wegwijs heeft gemaakt in het land van de graphic novel: dat Uderzo - de tekenaar van Asterix & Obelix - overleden is. Ik volg zijn site For the love of Comics en onlangs is zijn vader overleden en daar wijdde hij zonder beeld een in memoriam aan. Hij eert zijn vader die hem de liefde voor verhalen vertellen heeft gegeven en de liefde voor het leven. Dan kijk je even mee naar dat wat hemzelf beweegt: het overdragen van enthousiasme en dat verhalen en beelden altijd over ons zelf gaan en ons leven verdiepen en inzicht en reflectie geven en werelden openen die blijven beklijven.
Dat geldt voor mij zeker voor Asterix en Obelix. Die las ik al als kind en voor Sinterklaas kreeg ik eens de helft van de albums die uit waren gekomen, Broer kreeg de andere helft, maar voorin zie ik dat ik nog in 1994 bezig ben geweest om de verzameling compleet te maken, en nog steeds, ik mis geloof ik nog een deel, weet niet meer welke, maar zal daar in de loop van deze dagen achter gaan komen. Want ik ben ze gaan herlezen in de tuin in de zon. Heerlijk, ik vind ze nog steeds grappig, geestig,vol woordgrapjes en commentaar op alles wat anders is dan in dat kleine Gallische dorp, waar Obelix de behoudende is (‘Rare jongens, die Romeinen’) en Asterix de slimmerik uithangt. Alle karakters zijn heel consistent en nu pas zie ik dat het attribuut van de druïde Panoramix een snoeimes is. Dát is dus het woord voor dat wat ik op Bali een sikkel-zeismes noemde en waar elke boer ook mee liep.
Op Instagram heb ik gisteren ook #tussenkunstenquarantaine toegevoegd. Echt leuk: mensen zitten thuis en maken met zichzelf een kunstwerk na. wc-rollen als middeleeuwse kragen of als melk die uit het kannetje van het melkmeisje vloeit, de handen van Michael Angelo uit de Sixtijnse kapel die elkaar bijna raken, maar nu met een flesje handzeep ertussen, jongens die op Frida Kahlo gaan lijken, iemand komt op het idee dat een half geopende paprika op de Schreeuw van Edward Munch lijkt: enzovoort. Er lijken in sneller tempo dingen op gepost te worden en elke keer geeft het een glimlach.
Een graphic novel die ik nu herlees en die op de een of andere wijze mij ook meteen in een goed humeur brengt en ergens ook past in deze Corona-tijd (je kunt maar beter je drang om wég uit huis te kunnen, op de hak nemen), is I hate Fairyland van Scottie Young, zomaar zelf ontdekt, ik werd aangetrokken door de zoete kleurtjes en het volstrekt maffe dat ervan afspat: het gaat over een meisje dat er eerst van droomt om naar sprookjesland te gaan, maar er dan niet meer uit kan. Ze zit al 27 jaar vast, veroudert niet en ze zoekt de sleutel naar de buitendeur. Compleet gek wordt ze en alle zoete sprookjesbeelden zoals gespikkelde paddenstoelen, de zon, de regenboog, smileys doen mee in haar gekte, ze verslaat draken en boze koninginnen... En tja, het resultaat is toch een vervolgverhaal, zoals waar de wereld nu ook in leeft.