Song sung blue

Hoe snel de wereld is veranderd. Vorige week om deze tijd zat ik in de trein van Schiphol naar huis. Er kwam een eerste berichtje binnen: ‘Ik twijfel of ik naar de boekenclub kan, want ik ben wat verkouden en voel ook mijn longen’. De optie volgt om tot vrijdag te wachten met een beslissing en daarna zegt B. die met vijf mensen in een huis leeft waaronder drie kinderen, dat zij met elkaar besloten hebben om géén bezoek meer in huis te ontvangen en contact met anderen ook te vermijden, ‘maar als jullie nog bij elkaar willen komen, doén!’ Nou, dat doen we dus niet...

Elke ochtend bij het wakker worden mis ik de geluiden van schoolgaande kinderen. Zo is het in vakantietijd, maar nee, dit is geen ‘vacare’ je leeg maken: in vele huishoudens binnen loopt nu juist het stress en spanningsniveau op, van het gedwongen met elkaar op een kluitje zitten... Dan kun je bijna blij zijn dat je alleen woont, maar dat is ook wel erg allenig, als al het directe leven om je heen is gestopt...

Dit weekend nog liepen mensen nog een beetje zorgeloos buiten op stranden en in parken enzo, een filmpje van deze ochtend toont dat deze gisteren nu nagenoeg leeg waren. En bij de Jumbo desinfecteert een medewerker de winkelmanden en komt er een deurbeleid. Langzaam maar zeker sijpelt binnen hoe ernstig het is... kunnen we eigenlijk wel behappen dat dit minstens tot 1 juni zo zal zijn? Beelden van een leeg New York, de brandhaard in de VS en de stad waarover ik begin februari nog dacht om daar een maand door te brengen... Maar ik ging naar Bali en heb daardoor de eerste Corona-uitbraak in Nederland juist gemist. 

Het valt mij wel op dat de lucht buiten werkelijk hemelsblauw is en de sterrenhemel was uitzonderlijk helder. Op een filmpje zie je hoe het stiksof-niveau wereldwijd afneemt, daar waar het openbare leven is stilgelegd. Wat een spiegel wordt de mensheid voorgehouden! Anderhalve maand geleden waren er maatschappelijke kookpunten met discussies en wees men naar elkaar, wie er maar iets aan moest doen, nu is dat peanuts vanuit het besef dat niemand nog iets zinnigs weet te doen tegen Corona, behalve thuis zitten... En de stikstof neemt van zelf af.

Dit is een tijd die de mensheid niet snel zal vergeten en iedereen is er onderdeel van en alles  hangt aan elkaar en is met elkaar verbonden, zo blijkt. Toen China alleen nog ermee te maken had en de rest van de wereld zich nog veilig waande, had Nieuw-Zeeland er al last van omdat de toeristenstroom daar ineens stopte, alle Chinezen zeiden af. Tijdens mijn verblijf op Bali werd dit een issue: nee we hebben geen Corona, maar alle inkomsten zijn al met 60% gedaald... Nichtje L. doet dus geen schriftelijk eindexamen maar ook haar leven staat op haar kop: alles  implodeert: geen eindexamenfeesten of vakanties, géén grootse bloemendag op de hele school waarvan zij de aankleding coördineerde en verzonnen had...

En Neil Diamond heeft de woorden in zijn liedje Sweet Caroline veranderd in NOT touching you.., Eerlijk gezegd vind ik zijn andere liedje nu veel toepasselijker en  je hoeft daarvoor niks aan de tekst te veranderen: Song, Sung Blue everybody knows one...

PS: Dit is toch wel leuk als je langer een blog schrijft. Het kwam mij voor dat ik eerder over dit liedje heb geblogd. Juist ja, 2x in 2013, zie ik door de zoekfunctie bovenin. Ik blijf onveranderlijk dezelfde, raar is dat.