Ik was in de LEGO winkel die op een hoek aan 5 Avenue in Rockefeller Center ligt, toch even binnen kijken, dacht ik. Ik raakte helemaal geobsedeerd in het maken van drie kleine figuurtjes, die elk uit vijf elementen mochten bestaan, voor 10 dollar. Ik hou ervan als alles mogelijk en ook weer verplaatsbaar is en alles met elkaar te verbinden is. ‘Wauw, are you a regular player?’ vroeg het meisje aan de kassa.
Tevoren was ik in de schatkamer van de bibliotheek, waar de echte knuffelbeesten aanwezig waren, van Winnie the Pooh. Dat Knorretje zó klein is en Eyore zó groot! Ik realiseerde mij, hoe concrete realiteit aan de fantasie vleugels heeft gegeven. Zo’n grote ezel die naar de grond kijkt vraagt om iets pittigs en opgewekts en dat gaat vanzelf want twee handen steken al de hoogte in.
Ook dit Manuscript van Rachel Carson, wier boek Silent Spring aan het begin stond van de milieubeweging. Zij beschrijft in 1962 als eerste de negatieve invloed van mensen op de natuur, zij combineert er haar technische kennis, ze was marine bioloog, met lyrische natuurbeschrijvingen. Het pást zo, dat gele papier met veel ruimte tussen de regels. Ik heb het dunne pocketboekje vaker in mijn handen gehad, niet gekocht, ik geloofde het wel. Waarschijnlijk zou ik het meteen kopen in de oorspronkelijke fysieke gedaante; die is aanwezig, maakt indruk.
Dat gebeurde ook nu ik voor het eerst de gelakte palmbladeren zag, geschreven met sap uit de tamarinde, waar de sutra’s van Boeddha op zijn genoteerd, al zijn toespraken. Tevoren wist ik dat ze ‘geschreven waren op palmbladeren’, door zijn leerlingen, maar had geen idee hoe dit eruit zag.
Ook mooi: deze authentieke aan elkaar geplakte foto’s uit de tijd toen de Brooklyn Bridge in aanbouw was. In 1883 was deze klaar. In de verte de oude Trinity Church. Zó snel is Manhattan veranderd, wat mensen niet allemaal vermogen! En hoe New York dé plek op de wereld is om deze dynamiek te voelen.
Na mijn ‘LEGO-avontuur’ liep ik door over 5th Avenue en kwam bij de Thomaskerk, die tegenover het MoMA bleek te liggen. Ha! Evensong; dat is leuk om mee te maken. Dat die jongetjes helemaal ‘beschermd’ (dat hoop je dan, met al die sexuele misbruik kerkverhalen) worden opgeleid, ik wist niet dat dit in deze tijd nog gebeurde.
Het gezang en ook het tijdstip, riep wat heimwee op naar mijn ‘kloostertijd’. Het is tóch mooi om met anderen, vaker op een dag de hektiek van het leven te doorbreken. Ik durfde geen opname te maken, het was tenslotte een echte kerkdienst, geen voorstelling. Maar tijdens de collecte deed ik het toch.
Daarna Central Park in, om even wat te eten en er weer uit: goh, ze bestaan nog de Hara Krishna getuigen. En kijken naar het leven van alledag, hier in New York.
