In het Whitney Museum in New York zag ik de voorvertoning van een tentoonstelling die deze week opent over Alvin Ailey, danser, choreograaf, tekenaar, schrijver van poëzie; gevoed door zijn ervaringen van zwarte Amerikaan in een tijd van segregatie, een zwervende jeugd, dat hij homoseksueel was, spiritualiteit. Hij heeft wereldwijd een grote invloed gehad op de moderne dans. Ik zag meteen dat het dus zíj́n stempel is die ik zo kan waarderen in moderne dans: de verstrengeling van lichaam, gevoel en geest en tot welke bewegingen dit kan leiden. Alsof de kracht van de dynamische geest en het invoelend hart letterlijk geïncarneerd is: vlees en lichaam wordt.
De tentoonstelling was ingericht als één bruisende energiestroom, waar je ook op associatieve wijze via het werk van andere Afro-Amerikaanse kunstenaars kon gaan voelen wat Alvin Aily bewogen had en hoe hij ook anderen heeft geïnspireerd.
Je ziet hem ook zelf voorbijkomen, waar hij vaker benadrukt dat hij veel lijdt en zijn leven niet makkelijk vindt. Op latere leeftijd krijgt hij de diagnose van bipolair stoornis en hij overlijdt uiteindelijk aan de gevolgen van een aan Aids gerelateerde ziekte.
Nu keek ik naar zijn beroemdste choreografie: Revelations, een aantal dansen op verhalende gospelachtige zang, uitgevoerd in het Lincoln Center. Wat een perfectie in expressie, beweging, beheersing. Ik vind het prachtig.
