Het voelde aanvankelijk aan als een zaterdag in mijn boshuisje: ik was van plan om naar de markt te gaan en daarna wat boekjes kijken, het zou in de middag gaan regenen. De markt had de soort drukte als in Nederland, qua bewegingsruimte. Vier keer in de week is er op Union Square een Greenmarket met verse groenten, bloemen en planten uit de omgeving, waarvan een deel ‘biologisch’, zoals dat bij ons heet. En speciaalproducten: honing, kazen, whiskey en likeuren en ik zag toch ook vis en vers vlees samen naast kefir.
Er was een vreemde ‘installatie’ : een vrouw stalde boeken uit, maar je mocht ze niet aanraken, ze waren niet te koop.
In de boekhandel ertegenover, Barnes & Nobles, even twee tafels op de foto: Bell Hooks, een zwarte vrouw waarvan All About Love een geweldig boek is, dat iedereen zou moeten lezen. Nu heb ik waarschijnlijk haar hele oeuvre paraat. En de categorie Cli-fi : Climate Fiction, waar ook Richard Powers lag, met The Overstory, een boek dat mijn perspectief op bomen echt heeft veranderd. Met de metro naar 59 Street, waar ook Central Park aanligt. Aangekomen bleek de boekhandel, die zes verdiepingen antiquariaat bevat, gesloten in het weekend! Geheel niet op gerekend.
In de metro dit kunstwerk: op elke tegel de naam van iemand die omgekomen is op 9/11, zo ver als je kon kijken, de gang in. Dan komt de massaliteit wel binnen, anders dan zomaar het getal. Ook het gegeven dat de stickers nu al wat versleten zijn riep bij mij op: ja, alles vergaat, niks blijft…
Het perron was afgeladen vol: allemaal bij de eerste druppels regen de metro in, waar het ook lekker warm is.
Maar de boekhandel bleek dus dicht. Wat nu? De regenbui moet heftig geweest zijn, gezien de natte straten, maar was ongeveer gestopt. Dus ik besloot Lexington Avenue af te lopen, terug naar Midtown. Hier staan oude gebouwen, zoals de oudste centrale synagoge die nu nog in gebruik is uit 1872, met Moorse invloeden. Ik kan er niet meer zo goed tegen om die kleine ingang voor de vrouwen te zien, naast de drie grote brede deuren voor de mannen.
Ook een Art Deco gebouw uit 1929, oorspronkelijk bedoeld voor RCA, de radio company, vandaar de gestileerde kroon op het dak: uitzending naar alle windrichtingen.
Uit deze straat komt ook die bekende scène van Marilyn Monroe, waar haar witte jurk omhoog wappert, boven de roosters van de warme wind uit de metro.
Van etende, lezende, mobiel kijkende en kletsende mensen in Unionpark kwam ik zo weer uit bij Bryant Park, met dezelfde taferelen. Er wordt véél gegeten in de parken, het assortiment in de supermarkt en de foodcars nodigen daartoe ook uit. Ik begin me wel af te vragen hoe dat dan in de herfst en winter is. Blijft men dan stug doorgaan, met dikke kleding aan?
Ook nog even Grand Central Terminal in, ik kwam er toch langs, wat prachtig toch, dit gebouw met de tekens van de dierenriem aan de hemel.
Tussen Central Station en The Public Liberary met de twee leeuwen, loopt Liberary Way: citaten van schrijvers op de grond. Deze, de eerste, kwam nu echt binnen:
Ik kan er niet genoeg van krijgen: die doorkijkjes op zoveel kruisingen; dat de horizon altijd wel ergens te zien is. Vanaf Union Square zag ik de regenwolken in de verte al aankomen, ergens anders zag ik het opklaren en in Chinatown zag ik een stukje van een mooie zonsondergang. Er is een Instagram-account dat Strolling in the City heet: elke keer ergens in de stad, een ode aan New York. Uiteindelijk deed ik dat, deze dag.
