Ik zag Laurie Anderson bij Summerstage in Central Park, waar het honderd jarig bestaan van de onafhankelijke radiozender van NewYork gevierd werd. Ik was verbaasd dat ze zó klein was, ik dacht dat ze juist een lange vrouw was!
Toen ik haar zeer specifieke stem weer hoorde, schoot het door mij heen: dát is de compensatie geweest om je met zo’n sterke persoonlijkheid in de wereld te laten zien; het ontwikkelen van een alles penetrerend, helder geluid.
Eigenlijk ken ik alleen maar het nummer O Superman. Broer was helemaal weg van dit lied. Ik denk vaak aan hem hier in NYC, waarschijnlijk omdat er zoveel Aziatische mannen zijn in allerlei levensfases en ik daar broer in terugzie. Nu kan ik hem niet meer vragen waarom hij zo ondersteboven hiervan was, ik herinner mij dat hij me écht aanspoorde om dit nummer te gaan beluisteren. Indertijd, het was 1980, kon je dat niet zomaar makkelijk terugvinden op internet, maar ik weet wel dat ik het filmpje toen ook gezien heb. Zond Toppop dat dan integraal uit?
Ik bekeek het nu en zag dat je daaruit inderdaad geen beeld kunt krijgen hoe groot ze is. Het kwam nu érg binnen, Zo scherp, zo vol betekenislagen. Zo heb ik dat indertijd niet ervaren, toen vond ik het alleen maar een beetje spannend en apart. Maar nu: Het is zo modern en profetisch en tijdloos, een levend schilderij. Het raakt aan de persoonlijke sfeer, maar ook aan sciencefiction, de robotica, aan A.I. wat toen nog geen enkele rol speelde. Het is echte kunst.
