Zo. Dat is weer iets héél anders, dan al die mensen, wolkenkrabbers, architectuur, straten, imposante vergezichten, altijd aanwezige geluiden van de afgelopen zeven weken. De eerste stuifzwam van het jaar, de schors van een boomwortel, bessen struiken, dennennaalden.
Er bleek een nieuwe blauwe route te zijn, ik besloot deze te volgen, de paden op, de lanen in. Ik kwam in stukjes bos die ik nog niet gezien had.
Zo’n symphonie van jonge berken, mooi, het leek wel geschilderd.
Het contrast met die donkere sparren.
Nog net een plukje bloeiende heide, gecombineerd met de eerste paddestoel die ik zie dit jaar.
Al die verschillende kleuren groen, die structuren bij een omgewoelde boomstam. In het klein is er veel te zien. Van een heel andere orde dan wandelen door New York, maar ook de zinnen prikkelend.
De blauwe route kwam uit op een fietspad dat naar Beekbergen gaat en die richting gaf het pijltje aan. Dat was me te ver, dus ik ging de andere kant op en slingerde terug naar mijn boshuisje.
