Het was Labor Day, een vrije dag en er hing een ontspannen sfeer in de stad, zoals in het Garments District, zo genoemd omdat daar vroeger de kledingsindustrie haar huisvesting had.
Op pier 76 was er disco en er werd gerollerscate, bellen geblazen, gebalanceerd met ballen en eenwielers en op de bankjes gegeten. Ik nuttigde er Chinees, gehaald bij het buffet op 9 Avenue, waar ik wel twee dagen van kan eten.
Onderweg naar de rivier, de Hudson, spiegelende hoogbouw met de resten van de oude bewoning. Zo zag het er dus vroeger uit. Ik wandelde langs de rivier naar Lincoln Center. Veel joggers en af en toe een doorkijk door de grid naar de East River. Waar Lincolns Center nu staat, ook niet ver van de rivier, daar speelt West Side Story zich af.
Ik begon mijn wandeling met een bezoek aan de Drama Bookshop, vlakbij Bryant Park in de 39ste straat. Het grenst aan de theaters op Broadway en vroeger was het een honk voor acteurs die er hun teksten instudeerden en oefenden en vanuit hier audities deden. Die sfeer heeft men willen behouden, er zijn veel leren banken en zithoekjes en een uitgebreid café en je mag al lezend je consumptie nuttigen.
Ik las er stukjes over uit Our Town van Thornton Wilder, waar ik op de middelbare school de moeder van Emily speelde; herinneringen kwamen terug. En uit Betrayal van Harold Pinter, dat qua opbouw terug gaat in de tijd en weergaloos het verraad van de echtgenote met zijn beste vriend fileert. Ik was indertijd zó onder de indruk, dat ik me in het werk van Harold Pinter ben gaan verdiepen. In deze boekhandel, gespecialiseerd in alles op drama en toneelgebied,was alles dus ook aanwezig. Toch kijken in mijn stadshuis wat ik ervan heb. Ook gebladerd in Under Milkwood van Dylan Thomas, een soort van hoorspel dat zich in een stadje aan zee afspeelt, maar dat ik in Florence gehoord heb, voor het eerst aldaar, meer dan drie weken kamperend met mijn eerste geliefde. Ach…die oude tijden…Hoogstwaarschijnlijk is toen mijn concept ontstaan van lang in één stad zijn en die meer tot de haarvaten leren kennen, dan vluchtig een paar dagen.
Ik was de dag begonnen in Bryant Park en week daarmee af van wat ik eigenlijk op het programma had staan; de West Indian American Day Parade, een grote parade in Caribische sferen door de straten van Crown Heights in Brooklyn, niet ver van waar ik verblijf. Maar ik had toch meer zin in relatieve rust, dan in feestelijke drukte. Ik had geen spijt van mijn keuze. Er speelde een pianist die vroeger bandleider was geweest, in conversatie met het publiek aan wie hij vroeg wat hij moest spelen. Prompt kwam het, met jaartallen en al, tjokvol anekdotes uit eerste en tweede hand. Héél bijzonder; zo’n man die helemaal in de muziek leeft en door de staff gemaand moest worden om te stoppen, de tijd was voorbij. Woensdag en Vrijdag speelt hij ook, misschien ga ik nog een keer luisteren.
