Ik wandelde van huis uit naar Japanese Village, voor een festival, door weer heel andersoortige buurten dan ik kende. Laagbouw van steen, hé ineens weer een orthodoxe Jood op straat met kindje. Niet ver daar vandaan een groot glimmend gebouw dat boven alles uitstak met Hebreeuws schrift.
Er is een héél grote begraafplaats vlakbij, The Greenwood Heights Cementry, op de kaart bijna net zo groot als Prospect Park daarnaast. Ik overwoog om er diagonaal doorheen te wandelen, maar Google Maps gaf consequent aan dat je eromheen moest, zelfs als je twee dingen op de begraafplaats zelf wilde bezoeken, zoals het graf van de kunstenaar Basquiat, er lopen wel allemaal kronkelwegen doorheen. Ter plekke begreep ik waarom: het is immens, met veel hoogteverschillen, je kunt er gerust een dag in dwalen. Misschien doe ik dat nog, want zelfs langs het ijzeren hek straalde de rust je tegemoet en het rook naar gemaaid gras.
Aan de andere kant aangekomen, begreep ik de ligging: op een hoogte, aan de rand van het oude Brooklyn- Downtown .Ik daalde weer en kwam in meer bekend soort buurten, de metrolijn boven de grond en daarachter zou Japanese Village liggen. Hoe dan?…
Pas op het einde van de middag, door een wandeling over het hele gebouwencomplex, begreep ik dat Japan Village een onderdeel is van Industry City. Zestien grote industriële gebouwen zijn nu een terrein vol winkels, kleine bedrijfjes, met een sfeer van vernieuwing en experiment. Eromheen is het nog steeds industrieterrein, met in de verte de skyline van Manhattan. Japan Village heeft daarbinnen een grote Japanse supermarkt, cursusgebouwen, restaurantjes en werkplaatsen en wat dorpshuisjes nagebouwd en daar op het ‘dorpsplein’ was er nu hun jaarlijkse festival.
Erg leuk en het was er druk. Lang geleden dat ik moest schuifelen om verder te komen. In New York is er over het algemeen ruimte zat, de straten zijn breed, alles is een maatje groter dan in Europa. Je kon er sake proeven ( 3 x gedaan) en er waren dansoptredens, héél geanimeerd. De dansen kwamen uit verschillende prefecten in Japan, waar als intro steeds reclame voor werd gemaakt; mooie natuur en ‘hot springs’.
Publiek kon af en toe meedansen op het podium en dat werd weer à la New York, met overgave gedaan, door allerlei verschillende soorten mensen.
Er was ook een komische dans van een draakachtig figuur die een grote mandarijn opat: de sfeer van manga en comics. De oren op het masker bewogen en de ogen rolden.
En er was een verrassende waaierdans als afsluiting, waar er steeds meer waaiers tevoorschijn kwamen. Daarna kwamen er grote trommels op het podium, waar het mij opviel dat een deel van de groep niet Japans was, dus je kunt je gewoon aansluiten. De oudere master werd wel speciaal aangekondigd, hij stond centraal.
