Het bos geeft eigen genoegens. Je handen rondom een warme mok koffie. De walm ervan omhoog zien kringelen. Allerlei verschillende vogeltjes horen in de bomen. In de verte het geraas van de ochtendspits van de auto’s en daarbij ervaren dat de wereld gelaagd is. Stilte én drukte. Werken en mijmeren. Aanwezigheid en afwezigheid. Nabijheid en afstand…En ga zo maar door.
Loslaten…dat was wellicht het onderliggend thema van het gesprek met Oppaskind. En ze zei: je moet tegen een paal botsen om het anders te gaan doen. En later zei ze over zichzelf: en nou maar wachten tot de paal komt, waar is de paal?! Ik moest lachen. Het blijft apart dat mensen tegen beter weten in, vaak tóch datgene doen waarvan ze weten dat het niet goed is, noch voor henzelf, noch voor anderen.
Soms weten mensen ook, dat ze, wanneer ze zouden leven vanuit een diepere laag in zichzelf, het ánders zouden doen en ze er eigenlijk gelukkiger van zouden kunnen worden. Maar…? Iets in mij begrijpt dit niet. Als je al een weg ziet die je meer vrede en geluk kan geven, waarom deze dan niet meteen gaan bewandelen? Dat vraagt soms om streng te zijn. Je zelf toespreken: Nee!, die kant ga ik niet meer op…
Religie en godsdienst doet in haar verhaal ook altijd die oproep: ommekeer, bekering, verlichting. Maar ja, al die verhalen zijn besmet geraakt door de institutionalisering ervan. Mensen en instanties die weer voor het eigen genoegen gaan, vergoddelijking van zichzelf door een plek in de hiërarchie te verkrijgen en te willen. Gemengd met tijd en cultuur, is dit dan ook nog eens alleen voor mannen werkelijk mogelijk.
Laat dat los! Doe alles wat mogelijk is om je te verbinden met anderen, om voor liefde, mededogen, zachtheid en kwetsbaarheid te gaan. En als dat je niet lukt, je die anderen niet kunt bereiken: laat dan ook los. Dit is zomaar een ochtenmijmering, constateer ik.
