Tja, ik kan het niet helpen, zo zit ik nu eenmaal in elkaar. De eerste drie weken dat ik hier was, gaf het me een kick om te denken: over een maand om deze tijd ben ik hier nog! Nu nadert mijn vertrek en ben ik mij erg bewust, dat ik voor de laatste keer ergens ben. Naar Bryant Park, om voor de laatste keer de papieren krant te lezen en daarna te luisteren naar de live jazz pianomuziek, ditmaal met violist en contrabas erbij.
Zie, bij die gele parasollen is de reading room. Heel handig, heb ik ondervonden, als het regent, dan zit je toch droog.
Het podium waar ik film en grote muziekoptredens zag, is al helemaal afgebroken. Nu zie je de fontein en in de verte de rode publiekstribune van Times Square, waar je kunt zitten. Heel NY lijkt te bestaan in een stroom van opbouw en weer afbouwen en opruimen en weer iets nieuws er neerzetten.
Even een schoonmaker met container op de foto: hier wordt heel goed schoongemaakt. Waarschijnlijk is het park ook opgedeeld in secties, waar sommigen dan verantwoordelijk voor zijn. Als iemand geknoeid heeft aan een tafeltje met al het eten dat hier verorberd wordt, en degene vertrekt weer, dan is er al snel iemand met een schoonmaakdoekje en desinfecteerde spuit. Er moeten hier heel veel mensen in dienst zijn. Het gazon vol stoeltjes is na een optreden binnen een kwartier weer leeg, en ook nu kijk ik tegen twee personen staff aan. Ze delen folders uit over het gebeuren, de ene heeft een teller in haar handen, maar wat ze telt is mij niet exact duidelijk.
Ik hou het simpel met mijn cake en flesje kraanwater. En nu ga ik voort, dit was mijn laatste blik op dit park. In mijn boshuisje zal ik regelmatig op de webcam kijken.
