Het was de allerlaatste opera in HD: Madame Butterfly. Het hele verhaal en het ‘herkenningsdeuntje’ ken ik al vanaf mijn tienerjaren, door een liedje van anderhalve minuut van Rod mc Kuen; heel grappig. Nu duurde het dus drie uur… Ik heb in deze tien dagen wel een interesse in opera ontwikkeld en bij mij werkt het kennelijk zo: als de vormgeving en degenen die de hoofdpersonen zingen en spelen, vanaf het begin mij niet overtuigen, komt het niet meer goed.
Ik had meteen bijgedachten: de vormgeving kwam mij gestileerd, modernerig over, zogenaamd ‘eenvoudig’, zonder veel poespas…maar het was mijn smaak niet. De sopraan die madame butterfly speelde, acteerde mij teveel, waardoor het melodramatisch werd. Terwijl ik wél in de muziek kon horen, dat bij een andere interpretatie, ik geraakt zou kunnen worden.
Dus ik luisterde maar meteen naar de uitvoering van Maria Callas. En ja hoor: nu komt het drama, het vergeefse verlangen, wél binnen. Ik zie dat er meerdere volledige uitvoeringen op YouTube beschikbaar zijn, dus dat gaat in mijn boshuisje een projectje worden: kijken naar verschillende uitvoeringen van opera’s en zien of het binnenkomt en onderzoeken of en wanneer ik word meegenomen.
PS: ik heb kennelijk iets gedaan, waardoor dit blogje niet meteen als geheel te zien is. Ik weet niet hoe dit ongedaan te maken…
