Mijn boshuisje is weer méér gevuld met ‘tierelantijnen’; spulletjes, ik kan het niet laten. Afbeeldingen van de voorkanten uit de New Yorker, gekozen uit de bakken vol op het zonnige pleintje voor het grote Metropolitan Museum.
Elk vertegenwoordigt iets van mijn New York-ervaring. Dat je overal door The Grid in Manhattan kunt kijken naar de horizon, de rommelige winkelstraatjes vol leven, kijken naar de film op een groot buitenscherm, in één oogopslag zoveel mensen zien met hun verschillende stemmingen en interacties, dat er overal gelezen wordt, enzovoort.
Ondertussen zag Bryant Park er gisteren overdag zó uit. Volkomen in de regen, een bouwplaats. De zomerhuiskamer is weg, op naar de Winter Village, met ijsbaan.
Dát is de status van het leven: No Condition is Permanent, zoals op het affiche staat dat ik meenam uit Venetië, van het paviljoen van Nigeria op de Biënnale. In dit geval bedoelt als oproep: Nigeria wil de roofkunst terug uit Groot Brittannië en wil met dit als basis en begin het museum oprichten van de West-Afrikaanse kunst.
Oppaskind E. was op bezoek. Het gevoel voor mijn twee oppaskinderen is uniek, dacht ik toen zij weer was vertrokken. Het zijn de enige twee mensen die ik meegemaakt heb vanaf drie maanden oud, totdat zij naar de middelbare school gingen, elke week, een hele dag. Dat ik haar babybuikje gezoend heb, terwijl ze kraaide van plezier en zonder woorden vroeg om méér en nu is zij 34 jaar. En zo is het dus: No condition is permanent.
Ik kreeg een cadeautje van haar. Een kaars met roze Japanse kersenbloesemgeur, rozenknopjes, steentjes en bladgoud in een potje uit de kringloop. Ze had alles zorgvuldig uitgekozen en gearrangeerd, speciaal voor mij. ‘Het is he-le-maal mijn smaak’ zei ik. ‘Ik ken je toch!’ antwoordde ze. Hartverwarmend.
